Συντρόφια μας σκίσανε!

Συντρόφια θέλω να σας τα πω λίγα λόγια και σταράτα γιατί η περηφάνεια μου και τα 40 χρόνια στις πορείες Βάλε μαντήλι – Κοπάνα μπάτσο – Κάνε Ντου δεν σηκώνουν αυτή τη γαμημένη κατάντια.

Τα νιάτα μου έφαγα συντρόφια στις πορείες και η πιο περήφανη στιγμή μου ήταν όταν πέρασα μπροστά από κάμερα και το βράδυ στις ειδήσεις η μάνα μου δε με γνώρισε – και γαμώ τα μαντήλια λέμε – αλλά η δημοσιογράφα (είχε και ωραία βυζιά) με είπε Γνωστό ‘Αγνωστο. ‘Αγνωστος ήμουν πάντα. Γνωστός όμως όχι.

Όπως τα πιάνεις όμως γρήγορα αδερφέ καταλαβαίνεις ότι 40 χρόνια είναι πολλά και μ’ έχουν πιάσει τα λουμπάγκα κι όλας και δεν ευκαιρώ να τρέχω στις πορείες. Έπεσε κι η μάνα μου στο κρεβάτι τρέχω κι από κάτι δοσατζήδες – άστα. Πουτάνα κοινωνία.

Εκεί που με πιάνει το γαμώτο όμως ρε μαγκάκο – πιάσε ένα τσιγάρο γιατί έμεινα ρέστος – είναι ότι εγώ έχτιζα για να γκρεμίζουν τώρα τα κωλόπαιδα κι οι γέροι. “Περήφανα γειρατιά” τους λένε οι τηλεοράσεις. Εγώ γιατί δεν ήμουν Περήφανα Νιάτα κι ήμουν Γνωστός Άγνωστος; Δεν είναι αυτό το θέμα το καυτό όμως – θέλω να σου πω κυρίως που το ‘χουν ρίξει όλοι στην ειρηνική πορεία και δεν ξέρω γω τι.

Όταν καίγαμε εμείς την Πλατεία – μη ρωτάς μαγκάκο μία είναι η Πλατεία – εσείς κοιμάσασταν στην κούνια. Και τώρα – πάει. Έχει φλωρέψει μέχρι κι η Αναρχία γαμώ την κοινωνία μου.

Το είδα στις ειδήσεις εγώ. Στη Βουδαπέστη φίλε παίρνουνε τανκς και κάνουνε ντου στους μπάτσους. Τανκς! Κατάλαβες;

Πάει. Μείναμε πίσω. Μας σκίσανε και τα κομμούνια. Γαμώ το λουμπάγκο μου.

——————-
Από εδώ