Man Ray – τα παιδιά τα διάσημα με την αυτοκτονία στο βλέμμα

Χτες το απόγευμα – όντας ακόμα πολύ κόντα στο burnout – πήγα στην έκθεση Man Ray Portraits στη National Portrait Gallery.

Γω αυτό το μουσείο δεν το έχω σε μεγάλη υπόληψη (ίσως επειδή λατρεύω το διπλανό) αλλά πήρε το μάτι μου κανα δυο κομμάτια συγκλονιστικά (εξαιρείται το πορτραίτο της Κατερινιώς που είναι γαμησε τα scary). Θα ξαναπάω να δω τη μόνιμη έκθεση πιο προσεκτικά. Τεσπα.

Στο θέμα μας.

Η έκθεση έχει πορτραίτα του Man Ray από την αρχή μέχρι το τέλος της καριέρας του. Αυτό που εκθέτουν είναι οι κανονικές φωτογραφίες που τύπωσε ο ίδιος – μερικές είναι τόσο μικρές που δίνουν και δωρεάν μεγεθυντικό φακό. Όλοι πηγαίναμε κοντά κοντά – αλοιθώρισα στο τέλος – για να βλέπουμε λεπτομέρειες.

Τώρα νταξ, είναι και κάτι άλλα που θα τα πούνε πιο ειδικοι, για το Dada και το σουρρεαλισμό και όλα αυτά αλλά γω τα αποφεύγω (να τα γράφω, όχι να τα διαβάζω). Όπως με την ποίηση ένα πράγμα. Η διαφορά μεταξύ του ‘καταλαβαίνω τη θεωρία’ μέχρι το ‘έσφαξα το ποίημα για να βρω νόημα και καταλήγω να το χάνω’ είναι μικρή.

Η αγαπημένη μου περίοδος ήταν στο Παρίσι πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο όπου η Kiki έγινε βιολί (Le Violon d’Ingres – έλα την έχεις δει τη φωτό. Η Kiki πλάτη με τον θεϊκό πωπό της έξω κλικ να το δεις), ο Marcel Duchamp έγινε Rrose Sélavy και η Rosa Covarrubias ήταν η τέλεια γυναίκα για να τη λατρέψεις και να σφαχτείς στην ποδιά της.

Να σου πω την αλήθεια μου σκιάχτηκα λίγο με τις φωτογραφίες της Lee Miller – που είναι μια τεράστια εξωγήινη ξανθιά με το τέλειο πρόσωπο, το τέλειο κορμί, τον τέλειο λαιμό, το τέλειο βλέμμα και τον sinister πατέρα που κοιτάει ωσάν μανιακός δολοφόνος τον φακό.

Πάντως αγάπησα Matisse (σαν γιατρουδάκος ήταν), James Joyce (με το βρώμικό το νύχι, έλεος ιδιοφυία μου), Hemingway (με το τρελιάρικο το βλέμμα, την είχε την αυτοκτονία μέσα του ο αυτιάς), Andre Breton (προς το νταρντανοτέτοιο του – ή μπορεί να φταίει που ήταν δίπλα στον Dali που είναι ακρίδα ο ταλαίπωρος), Gertrude Stein με το ύφος του στρατιωτικού (και το υπέροχο σαλόνι της) και γενικά όλους εκείνους του φοβερά ταλαντούχους και ταραγμένους ανθρώπους. Από τη μία λες “παραδείγματα προς μίμηση” κι από την άλλη λες “be careful what you wish for“.

Τώρα βέβαια δεν ξέρω, οι φωτογράφοι και οι καλλιτέχνες μάλλον άλλα ψάχνουν σε μία τέτοια έκθεση αλλά είπαμε. Ο θεατής ο λίγο άσχετος νομίζω παθαίνει μια πιο έντονη ανατριχίλα.

Να πάτε.

Αν προλάβετε, να πάτε.