Εκείνο το καλοκαίρι (που έρχεται. όχι που πέρασε) θα είμαστε γύρω από τη φωτιά και θα τραγουδήσουμε τον Παλιάτσο, με το Ληστή (δεν πάνε ο καθένας μόνος του).
Και θα σε σκάσω στα φιλιά γιατί το ξέρεις.
Και θα σου πω για ένα καλοκαίρι στα Χανιά (πάνε πολλά αλλά όμορφα χρόνια από τότε), που το είπαμε μαζί με την Αρετή.
Και για ένα φθινόπωρο στο Λονδίνο (πάνε λιγότερα αλλά πάλι όμορφα χρόνια από τότε) που το έμαθε ο Σταύρος στη Θεοδώρα.
Και για μία άνοιξη κάπου αλλού (εγώ κι εσύ θα βρούμε πού) που θα λέμε την ιστορία της φωτιάς στην παραλία σε κάποιον άλλον.
Έτσι φτιάχνονται οι μικρές ιστορίες μάτια μου. Στο πώς θυμόμαστε τα πράγματα μαζί – και όχι ο καθένας μόνος του.
Very Nice Babe…! I <3 You……!
Αφου ξέρεις ότι είμαι κλάψας, ειδοπήα ρε παιδί μου μη διαβάζω αμέριμνη! Πες ένα “προσοχή ακολουθεί συγκίνηση” πριν μας πετάξεις τα Χανιά και εκείνα τα πολλά χρόνια πίσω!
(Να του πεις, κι άμα δεν θυμάσαι κάτι, χτύπα τηλέφωνο!)