Κι όπως θα πηγαίνω σπίτι, θα τραγουδάει το φεγγάρι

Θα γίνει έτσι:

Θα αργήσεις να έρθεις να με πάρεις γιατί αργείς πάντα. Οπότε δεν θα έρθεις, θα συναντηθούμε εκεί. Όχι, όχι. Θα περιμένω, θα καπνίσω, θα το πάρω απόφαση, θα τελειώσω το κεφάλαιο στο βιβλίο που διαβάζω. Γιατί όταν λες “δέκα λεπτά” εννοείς σαράντα, οπότε μπορώ να αργήσω κι εγώ. Άρα, ναι θα πάρουν τα μαλλιά μου και το μακιγιάζ μου περισσότερη ώρα από ότι νόμιζα.

Θα τραβήξω μαύρη γραμμή με το eye liner γιατί έτσι έκανα κάποτε για το Mo Better. Και για το La Rocka. ‘Αντε και για το Freud (άστους να λένε ότι πάνε όλοι οι Έλληνες του Λονδίνου. Πάνε, ναι. Γι’αυτό προσέχουμε τί λέμε στο Freud). Τέλος πάντων.

Δεν είμαστε στο Λονδίνο (“όχι”, θα μου πεις, “πάντα στο Λονδίνο είμαστε” – άστο τώρα. εδώ για αυτό που λέμε δεν είμαστε στο Λονδίνο. Πάμε πάλι). Δεν θα είμαστε στο Λονδίνο.

Θα είμαστεεεεεεεεεεεεεεε… Θα είμαστε στο χωριό, ναι, άκου.

Θα μου πεις “δε βαριέσαι, πάμε για την πόλη” – και θα πάμε. Έτσι, ξέρεις, αυτοκίνητο, μουσική, πάντα έχουμε κουβέντες να πούμε, κι αν δεν έχουμε βρίσκουμε. Ή τέλος πάντων θα σου πω μια ιστορία από το νησί, ή κάτι τέτοιο.

Fast forward γιατί τα άλλα δε μετράνε μία και μισή τη νύχτα που τα λέμε.

Στο μαγαζί θα με κοιτάξεις όπως πάντα. ‘Εχει σημασία αυτό, όχι πως μπορείς να το αλλάξεις, και να ήθελες, που δεν θα ήθελες, γιατί αν ήθελες δεν θα ήσουν αυτός που είσαι. Κατάλαβες.

Θα πιω.

Θα χορέψω.

Θα φωνάξω.

ΔΕΝ θα με ακουμπήσεις (“αν σε ακουμπάω σε χάνω για μήνες, για χρόνια μετά”)

Στην επιστροφή θα είμαι ήσυχη – γιατί έτσι ήσυχη είμαι πάντα. Όχι, όχι. Στην επιστροφή δεν θα είμαι ήσυχη, γιατί εδώ που τα λέμε ποτέ δεν είμαι ήσυχη.

Θα κλείσω την πόρτα πίσω μου, θα βγάλω τα παπούτσια μου, θα βγάλω τις μαλακίες από το πρόσωπο μου, γενικά θα ετοιμαστώ για ύπνο.

Θα βάλω το φόρεμα της παραλίας.

Ξέρεις τη συνέχεια έτσι;

Θα ανοίξω την πόρτα, θα ανέβω στην ταράτσα, θα καπνίσω ένα τσιγάρο.

Θα σκεφτώ: “Εδώ, μετράει να είμαι εγώ. Εδώ. Εγώ.” Έτσι.

Θα δω τον ήλιο να προβάλει πίσω από το βουνό. Θα ακούσω το κύμα να ξυπνάει.

Ξυπόλητη θα κατέβω τα σκαλιά.

Και θα κοιμηθώ.

Πάντα καλά. Πάντα ευτυχισμένη.

Δεν θα έχω ιδέα πώς θα είσαι εσύ γιατί κρύβεσαι αλλά τί να γίνει. Πάντα έτσι ήταν. Πάντα αγαπάμε τα μυστήρια.

Όπως και να έχει. Πάντα καλά. Πάντα ευτυχισμένη.

Ξέρεις, την ευτυχία και μόνοι μας τη φτιάχνουμε, και μόνοι μας τη βρίσκουμε άμα θέλουμε.

Αυτό.