Δεκατρείς ορόφους πάνω απ’ τη γη
αδυναμία πανικός και υψοφοβία
κάτω απ’ τη σκάλα το ασανσέρ δε λειτουργεί
μας βασανίζει μια θεότρελη υποψία
Πάντα κάπως καταθλιπτικό το έβρισκα αυτό το τραγούδι.
Και δε μου άρεσαν οι Τρύπες.
Σήμερα όμως θυμήθηκα το πάρτυ στο 13ο όροφο – το μόνο τους κομμάτι που μου έκανε εντύπωση… το δε χωράς πουθενά μου φαινόταν πάντα ύμνος καταπιεσμένων πιτσιρικάδων. Κι εγώ – αν και υπήρξα καταπιεσμένη – αμφιβάλλω αν υπήρξα πιτσιρίκα.
Τεσπα.
Σήμερα που λες το θυμήθηκα.
Κι αναρωτήθηκα.
Σε ποια στιγμή όταν ακούς το πάρτυ στο 13ο όροφο σαστίζεις που είσαι πιο πολύ σαν αυτούς που ακούνε ψηλά κι αναρωτιούνται Πώς βρέθηκαν εκεί αυτοί οι αλήτες παρά σαν αυτούς που είναι στο 13ο όροφο και φωνάζουν
Έι έι έι
έχουμε πάρτι εδώ
έχουμε πάρτι
αν μας ακούς, αν μας ακούς
αν μας ακούς εκεί κάτω κι εσύ
έλα
Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που λένε για τους “αλήτες που μαζεύτηκαν εκεί ψηλά” το συζητάνε στον 28ο του Hilton στην Park Lane…
Α εντάξει! Άλλη κατηγορία!