Ο βρωμερός Μασχάλης

Ήρθε η Θεοδώρα σήμερα από το γραφείο στο σχόλασμα, κάναμε κάτι δουλειές εκεί γύρω στο γραφείο που θέλαμε και μετά πήραμε λεωφορείο για το σπίτι. Καταρχήν η αδελφή μου είναι γκαντέμα.

Πάντα το λεωφορείο έρχεται μέσα σε δέκα λεπτά. Ε σήμερα περιμέναμε μισή ώρα.

Πάντα βρίσκω να κάτσω. Ε σήμερα ήταν πήχτρα.

Και δε φτάνουν όλα τα άλλα, κάποια στιγμή μπαίνει μέσα Η Μασχάλη με κεφαλαίο Μ. Έρχεται ο καλός σου ο χοντρός ο βρωμερός Μασχάλης, κατσικώνεται πίσω μου, σηκώνει το χέρι (η μασχάλη στο ύψος του κεφαλιού μου) και πιάνεται από ψηλά. Εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι αρχικά καθότι τον έχω πλάτη. Σιγά σιγά όμως, μουλωχτά, με πιάνει η μυρωδιά. Μιλάμε ότι δε μύριζε μόνο Μασχάλη. Μύριζαν διάφορα, όλα μαζί, τουρλού τουρλού. Μασχάλη, ποδαρίλα, ψαρίλα τί να σου λέω τώρα, ελπίζω πως έχεις χωνέψει και δεν ανακατώθηκες.

Γυρνάω το κεφάλι από την άλλη. Εκεί ο Μασχάλης, επιμένει και σηκώνει το άλλο το χέρι. Η Θεοδώρα να γελάει καθότι καθόταν λίγο πιο κει και δεν την είχε πιάσει ακόμα η Μυρωδιά.
– Ρε γαμώτο άφησα και το άρωμα μου στο γραφείο, της λέω
– Και τί θα έκανες; Θα ψέκαζες τη Μασχάλη και καλά ότι σου ξέφυγε;

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά όμως και της βγήκαν ξινά τα γέλια καθώς σε λίγη ώρα η Μυρωδιά εξαπλώθηκε, της ήρθε και κόντεψε να λιποθυμήσει. Είναι και σιχασιάρα.

ΠΛΥΣΟΥ αγόρι μου πριν μπεις στα λεωφορεία. Βάλε ένα αποσμητικό. Και καλά, δεν πρόλαβες. Κατέβασε το χέρι σου χρυσό μου. Μα αν είναι δυνατόν.