Πάω να τη φέρω

Με τον ελληνικό κινηματογράφο (αυτό που λέμε παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος) έχω μια περίεργη σχέση. Νόμιζα ότι έχω αποκλειστικότητα αλλά γνώρισα άνθρωπο που έχει αντίστοιχες εμμονές άρα μάλλον δεν έχω να σου πω κάτι εξαιρετικό για τους ασπρόμαυρους τόνους.

Έχω να σου πω όμως για μία από τις καλύτερες μου αναμνήσεις με ελληνικό κινηματογράφο και μαμά Δέσποινα – γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν αυτό. Εγώ και η μαμά Δέσποινα στο σαλόνι και βλέπουμε τον Εξυπνάκια με τον Σταυρίδη, τον Παπαμιχαήλ και τον Τζανετάκο.

Είναι η μόνη ταινία την οποία τη βλέπω ακόμα και δε γελάω μόνο με την ταινία αυτή καθεαυτή αλλά και με την ανάμνηση της μαμάς Δέσποινας να κυλιέται στο πάτωμα κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά με τη συζήτηση μεταξύ Τζανετάκου και Σταυρίδη
– Πού πας εσύ;
– Πάω να τη φέρω.
– Ποια;
– Τη σακοράφα.

Και γέλαγε η μαμά μου τόσο που έκλαιγε. Και να προσπαθεί μέσα από τα γέλια να μου εξηγήσει τί είναι η σακοράφα μα να μη μπορεί να πάρει ανάσα. Και δώστου να γελάει.

Την έβλεπα σήμερα την ταινία και δε μπορώ να μη σταματήσω να γελάω κι εγώ γιατί ρε μάνα το γέλιο σου ακόμα είναι κολλητικό.

Καλό; Σημείωσε το να το λες στις παρέες σου.