Άκου τώρα: Της νοσταλγίας

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Mikrolimano – Greece
Originally uploaded by guilleinmiami.

Είναι κάτι φίλοι μου που χάθηκαν κι εγώ τους άφησα να χαθούν, σε βαριές πτυχές της μνήμης και της νοσταλγίας.

Εγώ, που περηφανευόμουν για την τσιγγάνικη παιδική μου ηλικία, τώρα με τα χρόνια βαραίνω, και γίνομαι πυξίδα που δείχνει κάπου αλλού. Κάπου αλλού από εκεί που είμαι.

Όσο μεγαλώνω, τόσο δένομαι με τόπους. Τα βράδια της αγωνίας υποψιάζομαι με τρόμο ότι οι τόποι γίνονται αντικαταστάτες των ανθρώπων σιγά σιγά. Και όσους άφησα πίσω και πρόδωσα το αλκοόλ που μοιραστήκαμε τους αντικαθιστώ με δρόμους και μνημεία.

Τιμής ένεκεν σε όλα τα πρόσωπα που έχασες. Το αισθάνεσαι ποτέ αυτό;

Στα 16 μου δε χρειάστηκα ποτέ τον Τόπο. Τώρα τον λαχταράω, εκείνο το σημείο αναφοράς. Τον τόπο του εγκλήματος. Εγώ το θύμα. Εγώ ο θύτης.

Τί διαφορά κάνουν δέκα χρόνια; Θα μου πεις. Και θα γελάσεις το ανεξιχνίαστο σου γέλιο.

Στα ιδρωμένα σεντόνια Σου άφησα ένα κομμάτι μου κι από τότε το κυνηγάω σε πρωτεύουσες Ευρωπαϊκές. Παντού αφήνω κάτι σαν σημάδι, σαν Μινώταυρος που θέλει απελπισμένα να βρεθεί.

Να κοιτάξω στη ματιά σου… να βρω κάτι που έχασα. Γιατί αυτό που έγινα δε φτάνει να παλέψει. Κοτάει. Δειλιάζει. Μπαίνει σε κουτάκια και ξεχρεώνει. Και χρεώνει. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Τί σε έπιασε ρε μαλάκα; Κάνε ένα τσιγάρο. Θα πεις. Και θα βάλεις το χέρι στον ώμο μου.

Πουτάνα νοσταλγία. Δώσε ακόμα μια κλοτσιά στο κουβάρι της μνήμης. Μπορεί και να ξετυλιχτεί.

Επιμύθιον.
Δεν έχεις προνόμια. Τα έχασες όταν άλλα είπες κι άλλα έκανες. Κι από δω και πέρα η τρυφερότητα που σου δίνουν σου χρεώνεται. Και θα την πληρώσεις. Γιατί θέλεις απελπισμένα να αγαπιέσαι.

———————–
Στους φίλους που είδαν ένα μικρό κομμάτι μου. Στους φίλους που είδαν το όλον. Κυρίως σε όσους είδαν την αλήθεια – το μπάχαλο κρυμμένο βαθιά και όμως άπλωσαν το χέρι να μου δώσουν ένα τσιγάρο τις ώρες της παράνοιας.