Induction

Δύο φράσεις θα σας πω που τις άκουσα τόσο πολύ στο Induction που μου έχουν καρφωθεί στο κεφάλι: Hard Work – No Life. Αυτά που λέτε κυρίες και κύριοι είναι τα καλά νέα που έλαβα χτες, πρώτη μέρα στο MSc.

Να ξεκινήσω από ένα ειλικρινές σχόλιο γιατί μετά θα τα γαμήσω τη μάνα και δε θέλω το άθλιο χιούμορ μου να καταστρέψει την περιγραφή. Είναι ο 5ος χρόνος μου στο Birkbeck και κάθε χρόνο στο Induction βλέπω τον ίδιο Disability Officer που έρχεται να μας μιλήσει για τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τους disabled students. Ο Officer είναι τυφλός. Ξέρει όλες τις φόρμες – είναι πολλές – και τις κρατάει ψηλά για να τις βλέπεις ενώ σου εξηγεί. Τα εξηγεί απλά, είναι νέος και μιλάει γρήγορα ενώ λέει συνέχεια “ok?”. Αλλά συνέχεια. Κλείνοντας το λόγο του χτες είπε:”Τα χρόνια που πέρασα στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης ήταν τα καλύτερα μου χρόνια. Θα ήθελα κι εσείς στο μέλλον να κοιτάτε πίσω στον χρόνο που περάσατε εδώ και να λέτε ‘Τα χρόνια μου στο Birkbeck ήταν τα καλύτερα μου χρόνια’!”. Και δάκρυσε. Δακρυσε κανονικά και συγκινήθηκε. Τί ωραίο πράγμα να σου αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνεις και να σε επηρεάζει συναισθηματικά με αυτό τον τρυφερό τρόπο.

Στα αναίσχυντα τώρα. Ήρθαν διάφοροι να μας μιλήσουν αλλά θέλω να επικεντρωθώ σε δύο ανθρώπους. Την Αμερικάνα και τον Τιραμόλα.

Η Αμερικάνα ανήκει στο διδακτικό προσωπικό, φορούσε little black dress, μαλλί κρεπαρισμένο, κραγιόν φούξια και χαμογελούσε συνέχεια – χωρίς έλεος – χωρίς σταματημό – χωρίς ενοχές. Οι μυς του προσώπου της πρέπει να τραβάνε ένα αυτοκίνητο άνετα. Μια χαρά ρε παιδί μου αυτή η γυναίκα, μια ευτυχία, μια επιθυμία να βοηθήσει. Τί να πω. Σαν υπάλληλος εξυπηρέτησης πελατών.

Ο Τιραμόλα είναι από το Career Service. Για τους μικρότουρους που δεν πρόλαβαν τον Τιραμόλα αρκεί να σας πω ότι είναι το καρτούν – γραμμή. Δεν έχει σώμα αλλά γραμμές – γιατί είναι ευλύγιστος και φτάνει μακριά και ψηλά – και μόνο το κεφάλι του είναι “κανονικό”. Ο Τιραμόλα που λέτε μίλαγε και σε κάθε καινούρια φράση κουνούσε τη λεκάνη. Προσέξτε τώρα πώς γίνεται αυτό.
– Σηκωθήτε όρθιοι, βάλτε τα χέρια στη μέση.
– Χαλαρώστε το κορμί έτσι ώστε να καμπουριάζετε ελαφρά και η μέση σας να είναι ευλύγιστη.
– Κουνήστε μόνο τη λεκάνη μπροστά (tip: σφίξτε λίγο το κωλομέρι, η κίνηση θα σας έρθει φυσικά)
Αυτό το πράγμα – που θα το ονομάσω Κίνηση GO GO BOY το έκανε χωρίς έλεος, χωρίς σταματημό, με αποτέλεσμα το βλέμμα σου να πηγαίνει κατευθείαν στα ακατανόμαστα αυτομάτως και χωρίς να σου παίρνει την άδεια.

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται που λέτε οπότε έπρεπε να πάω να μιλήσω και στον Course Director που είναι από την Κορέα (ελπίζω). Του έκανα κάτι ερωτήσεις και μετά άνοιξε το στόμα. Και φώναζε. ΔΥΝΑΤΑ. Μάλλον μετά από τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα η φωνή του έχει κολλήσει σε αυτή την ένταση. Και σαν να μην έφτανε αυτό εκεί που τα λέει με παίρνει και λίγο σάλιο κατευθείαν στο μάτι. Ούτε στόχο να το είχε βάλει. Έκανα πως δεν έγινε τίποτα, τέρας ψυχραιμίας είμαι.

Από συμφοιτητές δεν είδα πολλά, μίλησα με έναν από την Ιταλία που έκανε πρώτο πτυχίο στην Πάντοβα και με έναν από τη Νιγηρία που έκανε πρώτο πτυχίο στο Λέστερ (αυτός και 20.000 πρόβατα σε όλη την πόλη. Αλήθεια). Η πρώτη κουβέντα που μου είπε ο Ιταλός, αφού ανακαλύψαμε ότι πήραμε ακριβώς τα ίδια μαθήματα ήταν: “Οπότε αν λείπω θα μου δίνεις σημειώσεις;” Μεσογειακό ταπεραμέντο. Κατευθείαν στο ρουσφέτι.

Τη Δευτέρα που πρέπει να πάω στο πρώτο μάθημα αν έχω κι άλλα σιχαμένα θα σας τα πω. Επί του παρόντος πάω να διαβάσω κάτι ακατανόητα περί paradigms και δεν ξέρω γω τί άλλο.