Γυναίκα τί σκατά διαβάζει το παιδί μας;

Η μαμά Δέσποινα είχε μια περηφάνια όταν ήμουν πιτσιρίκι. Κι αυτή ήταν ότι διάβαζα. Όταν λέμε διάβαζα εννοούμε ότι διάβαζα πολύ. “Η Σοφία,” έλεγε, “είναι βιβλιοφάγος”

Έχω πολλές περιπέτειες με αυτό το θέμα αλλά σήμερα – άγνωστος ο λόγος – θυμήθηκα τις εξής δύο

Όταν ήμουν τρίτη δημοτικού (και μέχρι και την έκτη δημοτικού) είχα μια μονομανία με τον Ιούλιο Βερν, τον Τσαρλς Ντίκενς και την Ίνιντ Μπλάιτον – την οποία μάλλον θυμάστε ως Enid Blyton από την χαρακτηριστική υπογραφή που είχε στα εξώφυλλα των βιβλίων της. Είναι η συγγραφέας των Μυστικών Εφτά, που περιττό να σας πω, έχω διαβάσει με μανία. Έγραφε και τους Πέντε Φίλους οι οποίοι όμως ήταν πολύ κατώτεροι νόμιζα πάντα. Επίσης όμως είναι η συγγραφέας μιας ακόμα σειράς βιβλίων – ίσως λιγότερο γνωστά – που διαδραματίζονται στο Κολλέγιο του Σαιν Κλαιρ. Το σχολείο είναι παρθεναγωγείο και να κατακαημένα τα πιτσιρίκια είναι κλεισμένα εκεί μέσα. Καλά που υπάρχει και η Ζανέτ που έχει αδελφούς και της στέλνουν διάφορα καλούδια όπως βόμβες βρομιάς και άλλα υπέροχα.

Το πρώτο βιβλίο λοιπόν το διάβασα όταν ήμουν τρίτη δημοτικού, ας πούμε 8 ετών. Στις πρώτες σελίδες οι ηρωίδες – δύο δίδυμες αδελφές, η Πατ και η Ίζαμπελ Ο’Σάλιβαν μαθαίνουν από τους γονείς τους ότι δε θα πάνε στο σχολείο που νόμιζαν και ότι θα πάνε στο Σαιν Κλαιρ που δεν έχει χορούς και είναι αυστηρό. Δε θέλουν ρε παιδί μου πώς το λένε. ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ. Το βιβλίο ξεκινάει με έναν καυγά που έχουν τα κορίτσια με τους γονείς τους και η κουβέντα τελειώνει απότομα όταν ο πατέρας τους δηλώνει ότι ήδη έχουν γίνει εξαιρετικά κακομαθημένες και ένα πιο αυστηρό σχολείο θα τις διορθώσει. Οι μικρές την κάνουν για τον κήπο και έτσι όπως το συζητάνε η Πατ – που είναι και η πιο απότομη από τις δύο δηλώνει:
– ‘Ετσι μου έρχεται να ξεπορτίσω!
Θυμάμαι σηκώθηκα από το πάτωμα, πήγα στην κουζίνα και ρώτησα τη μαμά Δέσποινα: “Μαμά, τί θα πει ‘να ξεπορτίσω’;”

Παναγιά μου, τί σκέψεις να περάσαν από το μυαλό της μάνας μου τότε; Έρχεται το οχτάχρονο σου και σε ρωτάει τί σημαίνει το ξεπορτίζω;

Και πού να σου πω και καλύτερο σκηνικό με τον πατέρα μου. Κάποιος, δε θυμάμαι ποιος, είχε τη φαεινή ιδέα να μου αγοράσει “Τα Λόγια της Πλώρης” ένα βιβλίο με διηγήματα του Καρκαβίτσα ο οποίος ως γνωστόν έχει μια τάση προς τη ναυτική θεματολογία. Κάποια από τα διηγήματα τα θεωρώ μέχρι και σήμερα ως τα πιο έξυπνα που έχω διαβάσει. Μου πήρε κανα δυο χρόνια να πείσω τον εαυτό μου να τα διαβάσει γιατί είχαν και πολλούς τόνους (όπως έλεγα τότε) και πολλές λέξεις που δεν καταλάβαινα. Επειδή είχα πρήξει τη μαμά Δέσποινα με ερωτήσεις για ναυτικούς όρους άρχισε να με στέλνει στο μπαμπά που ξέρει από αυτά.

Υπήρχε λοιπόν στα “Λόγια της Πλώρης” ένα διήγημα με έναν ναυτικό που κάπου πήγαινε – δε θυμάμαι πού. Τσουφ εμφανίζεται ένας διάβολος, κάτι βοήθεια χρειάζεται, του λέει ο ναυτικός
– Εντάξει αλλά θα κάτσεις πρώτα να σε βουλώσω.
Δε σας λέω τί γίνεται μετά γιατί θα σας το χαλάσω, βρείτε το είναι πολύ ωραία ιστορία. Και διδακτική. Που λες, το διάβασα, το ξαναδιάβασα, γέλασα με το τέλος – αν και προβληματίστηκα αλλά αυτό το “να κάτσεις να σε βουλώσω” δε το καταλάβαινα. Και έπρεπε να το καταλάβω γιατί από αυτή τη φράση εξαρτιόταν η πλοκή παρακάτω. Γαμώτο.

Μια και δυο πάω στο μπαμπά μου – χρισμένος από τη μαμά Δέσποινα ειδικός ως προς τα θέματα Καρκαβίτσα – και τον ρωτάω.
– Μπαμπά τί θα πει να σε βουλώσω;
– Ε, να σε σκάσω, να μη μιλάς.
– Όχι μπαμπά, δεν είναι αυτό, λέω η βιβλιοφάγος και του διαβάζω το απόσπασμα.

Ο μπαμπάς έχει αλλάξει τρία χρώματα και προσπαθεί να μη γελάσει.
– Παιδί μου, σημαίνει να του κάνει έρωτα.
– Ο ναύτης του διαβόλου;
– Ναι.

Πρέπει να το σκεφτόμουν το πώς γίνεται για τρεις μέρες.

Βιβλία σου λέει ύστερα.