Στη Χαλκιδική το έχουν κάνει επιστήμη.
Το beach bar δηλαδή.
Αυτές τις μέρες που είμαι με τη σαγιονάρα στα Λονδίνα θα ήθελα να ήμουν με τη σαγιονάρα στις παραλίες.
Όχι στις όποιες να ‘ναι παραλίες όμως.
Σε παραλίες με beach bar, με μουσική, με φραπέ, με γκόμενες που λαδώνονται και κάγκουρες που τους πέφτει το σαγόνι. Με φραπέ. Με πιτσιρικάδες γύρω γύρω που φουσκώνουν λίγο το στήθος τους να φανεί ότι γίνανε άντΡες (sic). Με κοριτσόπουλα που που φοράνε παρεό και πολλά πολλά βραχιολάκια.
Να ‘χει και ελληνική μουσική. Σκυλοσουξεδάκια. Τα καινούρια τα ντουπ ντουπ. Να ακούγονται από τα μεγάφωνα. Και να κουνιούνται τα κορμάκια σιγά σιγά.
Και ανάμεσα να ακούγεται κελαρυστό το γέλιο.
Να καθόμαστε, να παίζουμε τάβλι, να παρακολουθούμε ήσυχα και να κουτσομπολεύουμε, να εκνευρίζεσαι που έχει βαβούρα, να γελάω που έχει βαβούρα – γιατί δε θα το πίστευα ποτέ ότι θα μου έλειπε κάποτε η καγκουριά του Ελληνικού beach bar.
Trash, χωρίς συγγνώμες, με μυρωδιά από αντιηλιακό.
Ω, ρε το χω ξαναπεί αστειευόμενη αλλά τελικά είναι αλήθεια. Πρώτα έζησα τα σαράντα μου και τώρα θέλω να ζήσω τα είκοσι μου.
Σιάξε ένα καρπουζάκι ρε όμορφε για με και τον έρωτα μου.
Και στην υγειά μας.
διαβάζω για μπικινάκια, φραπεδάκια και..ντουπ ντουπάκια και μου ‘ρχεται στο μυαλό η τουρκική έκφραση “ντουπ ντουπ” που στην αργκό (τουλάχιστον των φίλων μου) σημαίνει “θα σου ρίξω κι έναν..” και λέω Όπα!
καλοκαιράκι είναι, λογικό είναι η λίμπιντο να εκτοξεύεται στο ταβάνι!! μαζί με τα λοιπά συμπαραμαρτούντα:)
και εις “ανώτερα” Σοφάκι!
hehehe – είναι ωραίο να σου λείπουν αυτά, παρομοίως κι εγώ κατα καιρούς θέλω να γυρίζω στα καμικάζι, στα καρπουζάκια και στα νταπα ντούπα. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον
:)
“Ω, ρε το χω ξαναπεί αστειευόμενη αλλά τελικά είναι αλήθεια. Πρώτα έζησα τα σαράντα μου και τώρα θέλω να ζήσω τα είκοσι μου.”
+1
χαιρετιζω την πιο καλοκαιρινη αναρτηση των blogs :[