Τις περισσότερες ταινίες που βλέπω, στο τέλος ρωτάω όποιον τις είδες μαζί μου: “Πώς σου φάνηκε;” και το συζητάμε. Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες ταινίες…
Κάποιες ταινίες που τις βλέπω και χρειάζομαι λίγο χρόνο πριν τις κουβεντιάσω. Να τις θυμηθώ. Να ηρεμήσω. Να καταλάβω τί ακριβώς ξυπνήσαν μέσα μου. Τέτοια ήταν το Dead Man. Και το Tous les matins du monde.
Κάποιες ταινίες άλλες δεν ξέρω αν μου άρεσαν ή όχι ακόμα και χρόνια μετά. Με σοκάρουν πολύ βαθιά και όσο και να προσπαθώ να τις αναλύσω πάντα κάτι μου ξεφεύγει. Η πρώτη τέτοια ταινία ήταν το Baise Moi. Σε μία απελπισμένη προσπάθεια να την καταλάβω – ή μάλλον να καταλάβω την αντίδραση μου ως προς την ταινία – τη διάλεξα για μια εργασία περί λογοκρισίας στο Πανεπιστήμιο. Ο βαθμός ήταν καλός εγώ παρέμεινα μπερδεμένη. Μετά από όλο το διάβασμα και όλη την ανάλυση ακόμα δεν ξέρω αν μου άρεσε. Την εκτιμώ όμως.
Σήμερα ανακάλυψα και τη δεύτερη τέτοια ταινία: Cidade de Deus. Κάθομαι τώρα στο δωμάτιο μου, κάπως σοκαρισμένη ακόμα και μου ‘ρχεται να αρχίσω να βαράω γροθιές στον τοίχο. Πρώτη φορά βλέπω την παρανοϊκή βία δωσμένη τόσο τρυφερά. Να χέσω όλα τα coming of age movies που έχω δει. Δεν υπάρχει καλύτερη ταινία από το Cidade de Deus. Δεν υπάρχει ταινία που να παρουσιάζει τα πράγματα τόσο in your face buddy!
Στρίβω τσιγάρο. Παύση…
Και με γαμάει και η γλώσσα. Πορτογαλικά – ή να στα πω Βραζιλιάνικα, γιατί είναι λίγο διαφορετικά μου λένε όσοι ξέρουν – τρυφερή και πρόστυχη γλώσσα συνάμα μου ακούγεται.
Όταν – σπάνια βέβαια, πολύ σπάνια – βλέπω τέτοιες ταινίες (ή διαβάζω κάποιο τέτοιο βιβλίο ή ακούω κάποιο τέτοιο κομμάτι) μου φαίνεται ότι φοβάμαι το θάνατο πάρα πολύ. Τί να σου πω τώρα για το Ρίο. Τί να σου πω για τη Φαβέλα; Αστή… Μικρή… Παρατηρητής και Γραφέας. Άσε δε θα σου πω τίποτα. Να τη δεις μόνο (σε σένα μιλάω ναι)
Υποκλίνομαι κι εγώ στην “Πόλη του Θεού”
Το “Baise Moi” το θεωρώ σκουπίδι πάντως.
Nα ακολουθήσεις τη συμβουλή του Νικόλα.
Ναι, το ίδιο κάνω κι εγώ. Υπάρχουν οι ταινίες που με ψυχαγωγούν, οι ταινίες που εκτιμώ (από άποψη σκηνοθεσίας, ρυθμού, μοντάζ κ.τ.λ.) και αυτές οι άλλες ταινίες… που τις σκέφτομαι για ώρα ή και για μέρες μετά. Η Πόλη του Θεού είναι μία από αυτές. Την είδα πρόπερσι και την σκεφτόμουν για μέρες.
Μία άλλη τέτοια ταινία (τελείως διαφορετικό θέμα) που είδα το χειμώνα που μας πέρασε ήταν η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (The eternal sunshine of a spottless mind) του Charlie Kaufman (Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς). Αν δεν την έχεις δει, δες την.
Σοφία, όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους της “Πόλης του Θεού”, δεν πίστευα ότι είναι ποτέ δυνατόν να έχει γυριστεί μια τέτοια ταινία. Είναι μέσα στο προσωπικό μου top-5 (που άμα κάτσω να το αποδελτιώσω γίνεται top-10000). Χαίρομαι να ακούω ανθρώπους να λένε καλά λόγια γι’ αυτή την ταινία!
ταινιαρα! τι να λεμε τωρα;
δες και τους εραστες του αρκτικου κυκλου.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την ευστοχότατη περιγραφή σου για αυτην την ταινία. Είμαι μεγάλος fan του Βραζιλιανού σινεμά: το πάθος και η δίψα για την ζωη (παρά την οποιαδήποτε αντιξοότητα) που αναδύεται από αυτές τις ταινίες είναι κάτι το μοναδικό.
Και το Cidade de Deus είναι μακραν η καλύτερη Βραζιλιάνικη ταινία IMHO. In my top 10, ever.
Αν σου αρέσει το genre (και από το γράψιμο σου νομίζω οτι θα σου αρέσει) επέτρεψέ μου να σου κάνω μερικές συστάσεις:
1) Black God, White Devil (σκην. Glauber Rocha) Εντελώς σουρεαλιστική, μαυρόασπρη ταινία, λιγό κουλτουρέ (αν αυτό δεν σε πειράζει) που ήταν η πρωτοπόρος του Βραζιλιάνικου σινέ. Κάποιες σκηνές σοκάρουν σχεδόν όσο το Cidade. Φτωχεια, επανάσταση και προσωπκή αναζήτηση στο sertao, αρχές του 20ου αιώνα(Μπορείς να το βρείς και στο Αμαζον)
2) Toda Nudez sera Castigada (All nudity will be punished) Βραζιλιανός… Tennessee Williams, πραγματεύται την πνευματική σαθρότητα της Βρ. Μεσοαστικής τάξης απέναντι στην γενική πραγματικότητα της χώρας. Upbeat τραγωδία με απροσδόκητο ending. Ψιλο-Almodovarίζει. Απίθανη γυναίκα η ηθοποιός που παίζει…
(Αυτό ήταν παραγγελία από Βραζιλία, δεν ξέρω αν θα το βρείς αλλού.)
3) Το τελευταίο κι αν είναι δύσκολο. Μόνο σε VHS-NTSC το έχω δεί να κυκλοφορέι, και σε Πορτογέζικο DVD χωρίς υπότιτλους. Σκέφτομαι να αγοράσω VHS – NTSC! Όταν το πρωτοείδα ήμουν τυχερός, ήταν σε σινεμά:- «Dona Flor e sus Dos Maridos» (Dona Flor and her Two Husbands) του Jorge Amado. Ευτυχώς υπάρχει και σε ββλίο, αν σου αρέσει το διάβασμα. Δίνει την ψυχή της Βραζιλίας μέσα από ελαφριά κωμωδία – Sexual Magic. I think you’ll love it.
Ευχαριστώ για την ευκαιρία να γράψω για αυτήν την λόξα μου, δεν τυχαίνει συχνά…